Du jamais vu was het daar in Lille. De één na de ander die de materiaalpost indook zonder remmen. Fietsen aangekoekt met een bevroren mengsel van zand en water. Wielen en trappers die nog amper draaiden. En dat alles amper schoon te krijgen.

De heenreis was al een avontuur op zich. Zestig per uur amper op de autosnelweg en centimeters sneeuw daar in Lille. Een materiaalpost die onder centimeters sneeuwwater stond en renners die daar door moesten ploeteren.

Emiel startte op pakweg de vijfde rij en dat op een parcours met een weliswaar lange start, maar verder vooral heel veel draaien en keren en amper zones waarin inhalen mogelijk was. Bij de eerste passage aan de materiaalpost zat hij net in de top dertig. En daarvoor viel het ene gat na het andere. Dit keer stonden we naast Adri Van der Poel in de materiaalpost. En Adrie wist het toen al. “Als je niet in top tien voorbijkomt aan de materiaalpost kun je het wel schudden.” Emiel liet zich niet uit het lood slaan en schoof stelselmatig op. Voorin was het een indrukwekkende Laurens Sweeck die de dans leidde. Daarachter lange tijd Corné Van Kessel, op weg naar z’n eerste podium van het seizoen.

Emiel sloot aan bij Ryan Kamp en Timo Kielich, samen met Joran Wyseure. Maar met weggesleten remmen knalde hij tegen een paaltje, Wyseure was gaan vliegen en liet Kielich achter. Emiel kwam nog terug op Kamp en ging de wereldkampioen bij de beloften van vorig jaar in het slot van de wedstrijd nog voorbij. Hij werd zo 21 ste in een apocalyptische cross.

Corne Van Kessel werd derde en ook twee andere Tormansboys, Quinten Hermans en Thomas Mein reden zich in de kijker!