Dwars door een kleine sneeuwstorm keerden we terug uit het Franse Besançon na een 14 de plaats in de wereldbeker daar. Knap, al zat er meer in. Maar de Franse modder straft zelfs het kleinste foutje af.

Wat een prachtig parcours daar in Frankrijk. En ondanks de barre weersomstandigheden was veel enthousiast publiek opgedaagd. En wat een spektakel kregen ze daar voorgeschoteld! Emiel had er zin in en startte sterk. Hij schoof zowaar door naar de zesde rang, maar raakte vast in een oponthoud op de schuine kant. Maar hij schoof opnieuw op, maar kwam halverwege ten val en zakte terug naar stek 17. Een felle remonte volgde, even positioneerde hij zich nog op rang 11, maar moest in de finale opnieuw een paar plaatsjes prijs geven.

Maar wat een wedstrijd alweer tussen de elite!. En dat op een omloop die zwaarder leek dan hij eigenlijk was. Maar wel eentje waar elk klein foutje genadeloos afgestraft werd. Met verkleumde handen en amper nog in staat om te sturen bolde Emiel over de finish.

De rest van het deelnemersveld had voordien voor een ware epische strijd gezorgd. Aerts trok als eerste ten aanval, Iserbyt sloot aan. De twee duelleerden op het scherp van de snee en de ene na de andere aanval volgde. Iserbyt haalde het in een zinderend slot. Daarachter presteerden de Tormansboys andermaal sterk. Corné Van Kessel trok de lijn van Kortrijk door en Emiel toonde andermaal wat hij waard is. Daarachter volgden nog Kevin Kuhn en Theo Tomas.

Beloftenwereldkampioen Ronhaar imponeerde met een knappe derde plaats, zijn eerste podium in een elite-wereldbeker. kortom, een wedstrijd voor de geschiedenisboeken.

Emiel bevestigde andermaal en moet zowat de meeste regelmatige belofte zijn, met ondertussen een resem ereplaatsen in wereldbekers en superprestige. The best is yet to come!