De hemel kleurde grijs daar in Oostende. Een gure wind op het strand. Barre omstandigheden daar op het WK veldrijden. Maar tussen al dat grijs zorgde Emiel met een vierde plek voor een felle zonnestraal.

Wat een stressvolle bedoening deze morgen daar in Oostende. Een heksentoer was het om op de parking te geraken. Maar uiteindelijk konden we toch onze tent opstellen, de fietsen klaarmaken in de aanloop naar de start. Vooraf hadden we gehoopt op een top tien plaats. Ook al wisten we dat Emiel helemaal achterin moest starten.

Die start was niet te best en op de brug stropte het al…Emiel kwam vast te zitten en voorin voerden de Nederlanders de forcing. Maar op een halve ronde kwam Emiel voorin aansluiten. Een forse cartouche verschoten, dat wel.

De Nederlanders speelden het ploegenspel perfect. Kielich probeerde eerst, maar daarna was het Ronhaar om een kloofje te slaan. Emiel reed zowaar op positie twee, daarachter Kielich en Kamp. Die laatste liet de twee Belgen de kastanjes uit het vuur halen. Kielich kreeg het kloofje niet gedicht, Emiel moest naar adem happen toen Kamp doortrok. Het verschil in jaren en macht deed zich voelen. Emiel plooide zich, maar kraakte niet. Even leek hij nog aanspraak te kunnen maken op de derde plaats, maar die ging naar Timo Kielich, na Kamp en Ronhaar.

Na de heisa over de selectie van de voorbije dagen deed Emiel wat hij moest doen: antwoorden met de pedalen. Hij werd vierde en beste eerstejaarsbelofte. Daarmee sprokkelde hij ook 100 UCI-punten die hem bij de start van volgend seizoen een startplaats op de eerste rijen zal opleveren.

Bedankt aan iedereen voor de steun, de aanmoedigingen en de felicitaties. Een dikke merci ook voor de mannen van den bond en Christian voor het precisiewerk aan de fietsen!