Huilend vielen ze elkaar na de streep in de armen. Beslijkt. Uitgeput. De mama’s pinkten een traantje weg. Sven Vanthourenhout juichte. Drie musketiers op het podium.

Wat een race was het daar in Zwitserland. De regen maakte het parcours extra zwaar. Emiel schoot goed weg, even op de vijfde plaats maar zakte dan terug. Voorin Lillo en Nys, Belmans, de geweldig gestarte Strohmeyer, De Pretto, ook Del Grosso. Daarachter Emiel in het spoor van Ward Huybs die door een lekke band achteruit geslagen werd. Voorin vormde zich een kopgroep met Belmans, Nys en Lillo. Del Grosso kort daarachter. Emiel zocht en vond zijn ritme en onze Flandrien deed daarna wat maar weinigen lukte daar in Dübendorf: terugkeren uit d achtergrond. Hij pakte Del Grosso en sloot zowaar aan bij Belmans en Lillo. Voorin was Nys gaan vliegen. Belmans versnelde, Lillo deed alles om Emiel uit het wiel te krijgen. Maar vier, vijf keer reed hij het gaatje weer dicht. Onze Flandrien hield Lillo onder druk, wachtend op een kans. Toen Lillo in de slotronde even onderuit ging was Emiel niet meer te houden. Derde! Drie medailles voor ons land, een identiek podium als dat van het BK.

Woorden schieten te kort om de rollercoaster van emoties weer te geven. Er is geweend, gejuicht. De supporters, opnieuw zo talrijk aanwezig, bouwden een feestje. Dank aan allen!