Man man. Wat een emotie vandaag. Met drie renners in een marge van drie seconden werd het nagelbijten. Niet tot op de finish, maar tot ruim er na. Want de tijdsverschillen werden tot op de honderdste seconde nagemeten.

Maar finaal wint Emiel dus de Giro della Regione Friuli Venezia Giulia met 1 (één) seconde bonus op Nicolo Buratti. De Italiaan volgde in het klassement op 2 seconden van Verstrynge en ging in de laatste chicane met heel veel risico door de bocht. Hij verraste Emiel die alle zeilen moest bijzetten en als vijfde finishte op 1 seconde en 50 honderdsten…

Emiel zelf leek zeker na de finish, maar het bleef nagelbijtend wachten op de officiële uitslag. Maar wat een afsluiter van het seizoen voor Emiel in een ronde die alles had. Een ploegentijdrit waarin hij voor het eerst op de tijdritfiets zat, mee in de ontsnapping op dag twee en daar finaal nog zeven seconden verliezend. Dat hadden hele dure seconden kunnen worden… In de koninginnenrit op de Zoncolan was hij grandioos en finishte als vijfde op deze loodzware klim. En in de finalerit andermaal een vijfde plaats na hard werk van het team.

Paybacktime want Emiel werkte het voorbije seizoen zo vaak en zo hard voor het team, zichzelf daarbij wegcijferend, tot in deze ronde toe. Die investeringen en inspanningen werden vandaag beloond met een fantastisch resultaat.

Als winnaar van deze ronde drukt Emiel grote voetstappen. Een greep uit de winnaars van de voorbije jaren. Het begint met Felice Gimondi in 1963… Verder op de erelijst ook Gianluca Brambilla, Jan Polanc en Tadeij Pogacar.

Als we goed gerekend hebben levert deze zege Emiel ook 40 UCI-punten op de weg op. Zijn allereerste ooit en uiteraard ook een mooie gele en een prachtige witte trui als winnaar van het jongerenklassement.