Met een zeventiende plaats in de wereldbeker van Iowa zit het Amerikaanse wereldbekerluik er op voor Emiel. In de opener in Waterloo werd Emiel geremd door pech, maar in Fayetteville en Iowa toonde hij als jongste van het pak dat hij meer dan zijn mannetje staat tussen de grote jongens.

Het was warm en droog vandaag in Iowa waar op en rond het crossparcours een echt kermissfeertje heerste. Emiel moest andermaal starten vanop de derde rij en kon niet meteen goed opschuiven. Er viel een kloofje en hij miste maar net de aansluiting met de top tien. Emiel sleurde nog op kop van het groepje daarachter, maar de aansluiting maken lukte niet meer en van achteruit kwamen nog enkele jongens aansluiten. Het werd een snelle wedstrijd daar met een paar lastige klimmetjes en de wel heel vreemd, net na een bocht, geplaatste balken. Emiel koos voor zekerheid en sprong de balken niet. Een ontketende Quinten Hermans deed dat wel maar kwam halverwege op die balken ten val. Hij verloor meteen kostbare tijd en zou niet echt in de wedstrijd meer geraken. Voordien leek het nochtans op een duel Hermans-Iserbyt te zullen uitdraaien. Van der Haar kwam zich nog moeien, maar moest de duimen leggen voor de sterke West-Vlaming. Vanthourenhout werd derde, Hermans knokte zich nog naar de vijfde plaats.

Emiel zou uiteindelijk als zeventiende eindigen, vlak na de sterke Amerikanen White en Hecht. Maar tussen de tiende en de negentiende plaats lagen dit keer amper 30 seconden en dat in een erg snelle wedstrijd waarin de deelnemers ook over de nodige power moesten beschikken om zich bergop te sleuren.

Uiteindelijk kwamen 46 UCI-punten bij de teller, na de 60 van Fayetteville. Alleen in Waterloo hadden het er een pak meer kunnen zijn, maar we mogen meer dan tevreden zijn van deze Amerikaanse campagne.

Dinsdag landen we in Amsterdam, volgend weekend wordt er opnieuw gecrost.