Emiel moest in Overijse op de derde rij starten. En dat heeft zo z’n gevolgen. Hij kwam pakweg als 18de aan de trappen. Nadien volgde een knappe race met een 13 de plaats als resultaat.

Modder en nog eens modder. De moeder aller crossen was geen wedstrijd voor doetjes. Het glibberde en schoof aan alle kanten en elk foutje werd meedogenloos afgestraft.

Pidcock miste zijn start compleet door mechanische problemen. Maar de Brit toonde nadien waarom hij wereldkampioen is. Hij schoof op indrukwekkende wijze op en zou finaal een beklijvend duel uitvechten met Michael Vanthourenhout. De Europees kampioen zou uiteindelijk aan het langst eind trekken, na het foutje teveel van Pidcock.

Daarachter was het ongemeen spannend en wisselden de posities voortdurend. Emiel schoof op van rang 18 naar de 15de, duelleerde daar met Lander Loockx, Vincent Baestaens en Witse Meeusen, maar trok het laken naar zich toe. Toon Vandebosch bleef maar net uit de greep van Emiel die finaal als 13 de finishte in een loodzware race.

Een knap resultaat. Op naar de volgende.