Er is veel geschreven en gezegd over het EK in het Italiaanse Silvelle. En we moeten toegeven, we hebben bij momenten ook gekankerd. Over het tekort aan parkeerplaatsen, het ontbreken van voldoende druk en spuiten in de afspuitstand. Maar ook over het parcours dat op zaterdag compleet naar de Filistijnen gereden werd door de masters en er op zondagvoormiddag lood- en loodzwaar bij lag. Anders dan de voorbije wedstrijden kregen de profs in de namiddag een beter parcours voorgeschoteld: opgedroogd met een spoor dat berijdbaar geworden was.

Er kwam wat solidariteit tussen Belgen en Nederlanders aan te pas om de organisatie tot inzicht te brengen, maar zondagmorgen waren de hogedrukreinigers er, en ja, ze werkten. En het parcours: zwaar, eentje voor de grote vermogens. Al bij al was het daar in Silvelle nog zo slecht niet. De mensen zijn vriendelijk, het eten lekker (én goedkoop), de sfeer in de entourage van de Belgische ploeg fantastisch en ook met, jawel, de Nederlanders kunnen we het goed stellen.

Emiel zelf heeft een fantastisch weekend achter de rug. Hij is dikke maatjes geworden met de andere jongens uit de ploeg. De mecaniciens en verzorgers van de bond zijn top en bondscoach Sven Vanthourenthout is de rust zelve en fungeert als bindmiddel tussen dat alles.

Emiel nam een sterke start maar hield zich aan het devies van de bondscoach om elkaar zeker geen stokken in de wielen te steken. Maar we zagen hem afzien en ploeteren. Aan de materiaalpost zat hij nog net in de top tien. Elke halve ronde werd er gewisseld en zonder de hulp van Andy en Kristof zou het onmogelijk geweest zijn om telkens met een fris afgespoten fiets klaar te staan voor de volgende wissel. We zagen Emiel zowaar afzakken, voorbij gelopen worden door de Duitser Brenner en anderen. Hij ploeterde, zag af, maar toen hij in een groepje met o.m. Yorben Lauryssen terecht kwam vond hij zijn draai. De motor sputterde niet meer en Emiel begon aan een inhaalrace die hem tot in de top tien bracht. Andermaal blijven we met het gevoel zitten dat de race voor Emiel een ronde te kort was, een rondje meer en hij had wellicht nog een mannetje of twee-drie in de achterzak gestoken. Voorin waren Jente Michels en Thibau Nys in een heftig duel verwikkeld, daarachter zagen Lennert Belmans en Jetze Van Campenhout hun sterke wedstrijd niet bekroond worden met een podiumplaats.

Een negende plaats voor Emiel dus. Mogen we tevreden zijn? Ja, dus. Hij leunt dicht aan bij de absolute toppers en de doelstellingen die we bij de evaluatie van het vorige seizoen stelden zijn bijna allemaal behaald. Een selectie afdwingen voor de wereldbekers en het EK, meedoen voor de prijzen in de UCI-crossen. We weten dat er nog flink wat rek op zit (gelukkig maar!) en dat de periode waar we de voorbije maanden naar toegewerkt hebben er zit aan te komen!

Veel rust is ons niet gegund, de valiezen zijn amper leeg gemaakt of we kunnen opnieuw beginnen opvullen. Mama Annelies wast en plast, zelf steken we alle zeilen bij om het materiaal opnieuw tiptop te hebben. Want zaterdag wacht een volgende opdracht: de wereldbekerwedstrijd in het Tsjechische Tabor!