Met om en bij de 180 hoogtemeters per rondje, een loden hitte en een parcours dat voor geen meter bolde was het geen parcours voor kleine jongens daar in Boulzicourt. De wedstrijdjury joeg de junioren voor vijf rondjes het veld in, goed voor om en bij de 48 minuten wedstrijd….

Emiel startte andermaal sterk en algauw wist hij zich af te scheiden samen met Lennert Belmans. De twee leken samen op weg, Emiel moest op één van de steile klimmetjes even voet aan de grond zetten omwille van een overslaande ketting. Maar hij knokte zich terug tot bij Lennert. Uit de achtergrond kwam ondertussen ook Jente Michels opzetten, in zijn spoor Arne Baers. Twee klimmertjes van het zuiverste water, gevolgd door de Duitser Neffgen. Michels kwam voorin postvatten, Belmans leek te moeten lossen en Emiel volgde goed in het spoor van Jente. Een haperingetje aan de balken net voor een steile klim en Jente kreeg vleugels. Daarachter vormde zich een viertal met Belmans, Baers, Neffgen en Emiel. Die snakte naar water, maar bevoorrading is uit den boze in de cross. Hij moest een klein gaatje laten, Belmans werd tweede, voor Baers. Emiel kort daarachter wist Neffgen nog af te schudden.
Opdracht volbracht, want we keerden terug naar België, acht UCI-punten rijker.

Duim op voor organisatie omwille van het prachtige parcours. toch ook een klein duimpje naar beneden voor een organisatie die het bestond de junioren knap vier uur te laten wachten op de uitbetaling van het prijzengeld. Een betaling in schijfjes overigens, want de renners moesten het stellen met een voorschotje, de rest wordt gestort… Goed 18 uur was het voor we konden afreizen naar huis….

een hele grote bedankt tenslotte voor de supporters die de verplaatsing van om en bij de 250 kilometer maakten om Emiel en Renzo te komen aanmoedigen!

Proficiat aan Jente en Arne voor een ijzersterke cross. Ploegmaat Renzo Geurs fietste naar een knappe 13de plaats!