Gelukkig is het een eindje rijden vanuit Drenthe terug naar ons kleine dorpje buiten de wereld. De kilometers en de tijd verzachten het leed. Maar ze wissen de herinnering niet uit. Aan de bittere tranen van Niels, aan het verdriet en de ontgoocheling in de blik van Emiel. Het had een terugkeer moeten worden met een kampioen en een trui. De kampioen hebben we, de trui nog niet.

Wat een race alweer van Emiel. Hij controleerde de wedstrijd, dichtte zowat altijd het gaatje op Rouiller, Kamp en andere Ronhaars als die hun duivels ontbonden. Was niet uit de top vijf van de koers weg te slaan. Hij snokte een keer iets voor halfweg. “Doorgaan”, schreeuwde de bondscoach, het duo buitenlanders in z’n wiel hapte naar adem. De Belgen daarachter sloten opnieuw aan. Toen waren ze nog met pakweg zes in het lichtblauw met tricolore band. Allen overtuigd dat ze een medaille binnen bereik hadden. Emiel imponeerde en deed in de laatste ronde een gooi naar goud. Hij sloeg een kloofje van enkele seconden, danste nog een keertje op de trappers terwijl alle anderen terug in het zadel ploften. En toen kwam de val.

Achtste binnen in de materiaalpost, en voorin waren ze gaan vliegen. Emiel probeerde nog de kloof te dichten en zou uiteindelijk op een vijfde plaats stranden. Uittredend Europees Kampioen Kamp profiteerde van de strijd in het Belgische kamp en won. Onze jongens hadden altijd goud moeten pakken. Het werd zilver en brons.

De ontgoocheling was groot. Erg groot. Maar ze maakt plaats voor trots en bewondering. Emiel was vandaag de beste man in koers en toonde dat hij voor niemand moet onderdoen. Wereldkampioen Ronhaar, Europees Kampioen Kamp… Het leger Belgen. Allen hapten ze naar adem in het wiel van onze Flandrien.

Er komen nog kansen voor een negentienjarige. Dit seizoen, volgend seizoen. Verder doen en niet omzien.