Wie zei daar alweer dat ploegenspel in veldrijden niet bestaat? Koksijde, Middelkerke en nu Fayetteville. Emiel en ploegmaat Joran Wyseure toonden dat het wel kan. Het goud was voor Joran, Emiel moest genoegen nemen met zilver. Maar het is wel een gouden zilveren medaille.

Of hij de beste man in koers was, wilden de journalisten weten. Hij wist het zelf wel en er vloeide een traantje na afloop. Maar die maakte al snel plaats voor vreugde en trots. Want ze gunnen het elkaar echt wel Joran en Emiel.

Emiel plaatste de eerste aanval. Na een ronde kwam Joran aansluiten en die ging meteen door. Emiel hield de benen stil en liet het werk aan de Nederlanders. Rondenlang bleef het verschil klein, tien, vijftien seconden. Kamp probeerde, Ronhaar probeerde, Mees Hendrikx…. Ook Cameron Mason faalde. De Nederlanders kreunden en zwoegden, Emiel zat spelend in het wiel. Joran bleef voorin beuken.

Pas toen de bonus van Joran voldoende groot was reed Emiel van de Nederlanders weg. In geen tijd halveerde hij de bonus van Joran, daarna was het op de slotklim even naar adem happen. Hij verloor opnieuw een paar secondjes maar kwam opnieuw fel opzetten. Joran hield stand en de spurt voor de zege kwam er net niet.

Emiel miste de wereldtitel dus op een haar, maar er komen ongetwijfeld nog kansen. Want onze Flandrien was in alle kampioenschappen één van de beteren, zoniet de beste. In Drenthe was er een val in het slot van de rush waarmee hij op weg was naar goud, in Middelkerke controleerde hij en maakte hij het koel af. In Fayetteville zat hij rondenlang gevangen in het ploegenspel en kwam de indrukwekkende slotrush te laat. Dat doet niets af van de verdienste van Joran die zes ronden lang solo reed en de Nederlandse armada op afstand hield.

Straks showen beide ploegmaats hun truien op de volgende wedstrijden.