Na een reis van om en bij de 26 uur zijn we veilig aanbeland in de States. De start van die reis verliep een beetje in mineur, want onze vaste copain in de materiaalpost kon onverwacht niet mee afreizen. En dus zal het Kobe, de vaste mechanicien van Tormans zijn die ons zal bijstaan in de materiaalpost.

Samen met Kobe, verzorger Alex, de broertjes Wellens en uiteraard ook sponsor Jan Tormans stonden we Emiel na een veel te korte nacht op te wachten op het parcours voor de verkenning. De bandjes liepen snel vol, en de eerste strook van het parcours is risicovol. het tweede deel loopt heel snel. Onze Flandrien maakte een goede indruk, maar ging in een eerste rondje tegen dek. Scheurtje in de broek, geschaafde knie maar verder geen erg. Na drie rondjes hield Emiel het voor bekeken en fietste hij terug naar het hotel.

Ook bondscoach Sven Vanthourenhout stond aan de kant goedkeurend te kijken. “Hij zit goed in zijn vel”, klonk het met een lachje.

Zelf bleven we nog even ter plaatse voor de teamrelay met amper 6 ploegen aan de start. Je moet het de Amerikaanse supporters nageven: ze houden van een beetje sfeer en ze juichen, onder begeleiding van koebellen, toeters en ratels, iedereen luid toe: de eerste, maar ook de laatste.

Geen bier en jenever hier, wel sloten koffie en hopen burgers. En veel standjes met promomateriaal: van mutsen over zonnebrillen tot bekerhouders.

Voor de wedstrijden van zaterdag en zondag verwachten ze hier telkens om en bij de 10.000 man. Afwachten of ze dat halen, maar aan ‘volunteers’ ontbreekt het hier niet. En ze zijn allemaal even vriendelijk. “Oh, from Belgian. The home of cx.”

Kijken of die Belgians straks nog eens kunnen knallen.