Het was met een klein hartje dat de jongens van Acrog Tormans vandaag in Pollein de start namen. 110 kilometer en bijna 3000 hoogtemeters. Voor Emiel een eerste kennismaking met het hooggebergte…

En of er gevlamd werd. Van bij de start ging het snoeihard en bij de start van de eerste klim waren al veel jongens eind adem. Junior William Lecerf probeerde het even alleen, maar hij werd gegrepen. Daarna was het ploegmaat Robin Orins die meeschoof in een vlucht met negen. Emiel hield goed stand in een verbrokkelend peloton daarachter. Iets over halfweg werden de vluchters gegrepen, het peloton verbrokkelde en Emiel verzeilde in een tweede groepje. Na goed 80 kilometer kwamen ze opnieuw door aan de finish.

Orins zat voorin in een eerste groep, daarachter een tweede groepje met Joran Wyseure en zowaar ook Emiel die nog adem over had om te informeren naar de achterstand. Zak Coleman volgde verderop en nog daarachter ook Arne Baers die een mindere dag kende.

Maar toen moest het zwaarste nog komen. Op de voorlaatste klim van ocharme 4,5 km kregen de renners twee kilometer aan ruim 14 procent voorgeschoteld. De wedstrijd situatie werd nog helemaal omgeturnd. Orins, die wel de trui van de tussenspurten pakte, verloor terrein. Joran Wyseure kende een sterk slot en zou net buiten de top 30 finishen. Robin volgde kort daarachter en Emieel finishte zowaar, duim omhoog gestoken, op een 53 ste stek. Uiteindelijk zouden iets meer dan 100 renners de finish halen, de rest gaf op of finishte buiten de tijd. Zowaar voor om en bij de één renner op drie was het na de slag om Pollein over en uit…

Doorgewinterde veteranen uit de ploegleiding van de teams in Pollein (Sammy Moreels en zowaar ook Ian Stannard) schudden vol ongeloof het hoofd. Wat een slagveld daar. En wat een knappe prestatie andermaal van Emiel die een erg verstandige en gedoseerde koers reed.

Morgen volgt een rit met aankomst bergop en behoorlijk wat cols, langer en globaal iets minder steil.

De kop is er af!