Hoe vreemd het ook mag klinken: ondanks een tegenvallend resultaat was de wedstrijd in Overijse een opsteker. Emiel moest al vroeg in de wedstrijd naar adem happen. Maar het kopje ging niet naar beneden. Integendeel, hij rechtte de rug en bleef knokken.

Goeie benen en een prima ingesteldheid in Ardooie, maar in Overijse haperde de adem. Emiel startte nog goed, positioneerde zich op een tiende plaats, kwam ten val, knokte zich alweer een paar plaatsjes vooruit. Maar op de echt lastige stroken moest hij naar adem happen als een vis op het droge.

Niet echt verrassend, want de ziektekiemen zweven al een paar dagen rond in zijn directe omgeving. Ondertussen kregen we in Overijse een razendspannende wedstrijd waarin meer dan één renner boven zichzelf uitsteeg.

Overijse is sowieso al zwaar, maar de omstandigheden maakten het extra lastig. Veel stroken waren goed berijdbaar, maar in de weide was het zwaardere profiel aangewezen. In de materiaalpost werd dan ook voortdurend gewissel van grifo’s naar rhino’s en omgekeerd. Emiel begon op het zwaardere profiel, schakelde naar grifo en vervolgens opnieuw naar rhino.

Vanthourenhout, Nys, Iserbyt en Van der Haar streden voor de zege, Kuypers hield ze binnen schot en we zagen een ijzersterke Cameron Mason. Emiel streed ondertussen in de achtergrond, hij liet het kopje niet hangen en bleef knokken.

De ingesteldheid die we ook in Ardooie zagen. Nu nog goeie benen en een lijf bevrijd van ziektekiemen, dan komen er nog mooie dingen aan.

Misschien zaterdag in Ruddervoorde al…