En of het deugd deed! Emiel verjoeg op de mytische Citadel van Namen de demonen die sinds het WK in Fayetteville in zijn hoofd spookten. Geen net niet dit keer, maar gewoon simply the best.

Ja, het dubbeltje mocht een keertje de goeie kant uitrollen, zeker na de pech en tegenslagen van de voorbije weken. Emiel zat in een dipje na Maasmechelen maar krabbelde andermaal overeind.

In Namen nam hij een sterke start, in het wiel de gedoodverfde favoriet Thibau Nys, Witse Meeussen, Pim Ronhaar en de Fransman Lelandais, ook de Italiaan Tonneatti volgde op korte afstand.

Emiel schudde aan de boom, Nys nam over en er vormde zich een kopgroepje van een vijftal renners. Het was wachten op de eerste aanval. Nys reed lek en verloor terrein, Del Grosso leek de oversteek te maken. Michels viel weg uit zijn spoor door pech.

Pim Ronhaar deed ondertussen wat iedereen van hem verwachtte: aanvallen. Hij sloeg een kloof en daarachter vormde zich een groepje met Emiel en Meeussen. Nys kwam na een sterke inhaalrace aansluiten. Ondertussen stoomde Ronhaar door, maar de Nederlander kon de kloof nooit groter maken dan 25 seconden. De Belgen roken bloed, Meeussen deed een inspanning en halveerde de kloof, Emiel klampte aan. Ronhaar liep na een schuiver van Meeussen opnieuw uit, Nys probeerde de forcing te voeren, maar ook hij maakte een slipper.

Emiel stuurde wel foutloos rond en ging alleen in de achtervolging. De twee speelden accordeon, waarbij er telkens wat van de voorsprong van de Nederlander afging waarna die opnieuw wat tijd terugpakte. Maar Emiel naderde en bij de laatste passage aan de materiaalpost sloot hij aan bij Ronhaar. Het was wachten op de aanval van Emiel, die kwam er op een strook waar het publiek opeengepakt stond. De citadel ontplofte! Daarachter kwamen Nys en Meeussen nog sterk opzetten om finaal nog over de Nederlander te gaan. Maar Emiel gaf zijn bonus niet meer prijs en stoomde na een bloedstollende finale solo over de streep.

Na de Belgische titel van vorig jaar een nieuwe trui voor de prijzenkast: eentje met de sterren van de Europese Kampioen. Een deugddoende en meer dan verdiende zege die ongetwijfeld bevrijdend zal werken.

Dank aan de vele supporters die met de bus of eigen vervoer de reis naar Namen maakten. Het werd er een waar spektakelstuk in een zinderende ambiance. Maasmechelen, de Koppenberg, Namen…De voorbije wedstrijden toonden dat de cross meer dan ooit opnieuw leeft!